Hallo,
Ik ben Jan, 38 jaar, gelukkig getrouwd met Lies, vader van twee kinderen: Emiel (6) en Maura (4).
Vorig jaar (augustus 2014), hoorde ik voor het eerst over permacultuur...
De vonk sloeg meteen over en de passie voor deze ontwerpvorm/ levensfilosofie wordt enkel groter.
Sinds mijn kindertijd ben ik geïnteresseerd en geïntrigeerd door alles wat de natuur ons te bieden heeft. Als kind lag ik urenlang in de vijver aan ons huis te turen in het water, op zoek naar beestjes; mijn droom was dan ook om bioloog te worden.
Mijn interesse voor plantjes stak maar later de kop op, toen ik besefte dat al die planten deels de basis vormden voor al het kleine leven dat ik als kind ontdekt had.
Nu weet ik dat planten en dieren onderdelen zijn van een veel groter geheel. De zon, het klimaat, de bodem, mensen, stedelijke infrastructuur... vormen allen samen het systeem zoals het is.
Iedere kleine aanpassing aan elk afzonderlijk element kan een invloed hebben op een ander element in dat systeem, soms met kleine maar soms ook met grotere gevolgen.
Ik vergelijk het graag met het menselijke lichaam als systeem. Als alles werkt, ben je gezond maar als er een aanpassing in een onderdeel van het systeem gebeurt (door ziekte bijvoorbeeld), zoals een gebroken bot, een griepvirus dat van buitenaf indringt of, erger nog, een tumor die zich ontwikkelt, werkt dit systeem niet meer optimaal. Als een van de functies het laat afweten, kan dit het einde betekenen van het systeem, zelfs als alle andere elementen nog perfect werken.
Dit 'systeemdenken' of holisme, is eigenlijk het fundament van permacultuur.
Vandaar ook dat ik ervoor kies om in de zoete wei geen enkele plaag te bestrijden. Als je de prooi wegneemt, zal de rover ook niet komen. Een ecologisch evenwicht kan je niet bereiken op een jaar tijd.
Geduld is iets wat we in onze flitsende, gejaagde, rusteloze maatschappij al lang geleden verloren. Vele mensen begrijpen niet waarom ik bijvoorbeeld Pecan-bomen plant. De eerste Pecan noot verwacht ik immers pas over een twintigtal jaren.
Dit project is iets wat mij (hopelijk) zal overleven; dit is een kleine oase waarin mijn kinderen (en hopelijk ook mijn klein- en achterkleinkinderen) rust zullen vinden, spelen, de natuur ontdekken, Pecannoten zullen eten, tijdens hete zomers verkoeling zullen zoeken onder de dichte kruin van een beuk.
Dit project is mijn nalatenschap, mijn geschenk aan de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten